شهید چمران با خود چنین زمزمه می‌کرد:
خوش دارم هیچکس مرا نشناسد هیچکس از غمها و دردهایم آگاهی نداشته باشد، هیچکس از راز و نیازهای شبانهام نفهمد هیچکس اشکهای سوزانم را در نیمههای شب نبیند هیچکس به من محبت نکند هیچکس به من توجه نکند جز خدا کسی را نداشته باشم جز خدا با کسی راز و نیاز نکنم جز خدا انیسی نداشته باشم جز خدا به کسی پناه نبرم»
